Please follow and like us:
′′ Гледав филм за животот на Џони Кеш. Неговиот настап во американскиот затвор, кој му ја врати славата, ме потсети на сличен настан од нашата област.
Имено, јас бев единствениот новинар (во тоа време работев во ′′ ТВ Новости ′′) кој некогаш заминал на турнеја со Тома Здравковиќ. Том не дозволи ниту еден новинар пред или после тоа да оди со него на неговите турнеи.
Доживеав се и сешто. Тома не направи никаков напор да глуми ѕвезда пред мене, а уште помалку да се лиши од вообичаените навики и задоволства… Дури имавме и расправија за една млада дама, но сето тоа заврши среќно…
Но, не пишувам поради тоа, туку поради еден неочекуван изглед на Томи.
Една вечер после вообичаениот концерт, додека седевме во хотел и се напивме, Тома ме праша низ насмевка:
– Роки, дали некогаш си бил во затвор? Мислам, вистинскиот затвор каде се вистинските, закоравени криминалци?
Му одговорив дека не сум.
– Ни јас, но утре јас и ти одиме во затвор – ми рече гледајќи го стаклото право во очи. Беше заинтересиран за мојата реакција.
Се потпрев на рамена, толку млад и луд и му одговорив:
Па, добро. Каде одиш ти, одам и јас.
Тој крева чаша тост во тоа име:
– Утре одиме во затворот во Ваљево. Ќе биде забавно време…
Така беше. Признавам, малку бев лут одејќи по патеката зад стражарите директно во собата каде што беше планирана неговата изведба и бевме гледани преку жицата од затворениците и нè фрлија. Не беа никакви навреди, некакво чудо повеќе. Тома молчеше, и јас молчев.
Салата беше полна со затвореници. Тома ме погледна, се насмевна, зеде длабоко воздух и ја зеде сцената.
Беше пречекан од бурен аплауз, рикање, врескање, продорни свирчиња… Само ги поздрави со мавтање со рака и првите музички такти ја стивнаа буката.
И тогаш, веднаш на почетокот, Тома ги ′′ нокаутира “. Пееше: ′′ Го допрев дното на животот “…
Вакви рикања на ентузијазам, а имало, боже, солзи, не сум видел на ниту еден концерт 40 години колку сум бил активно во новинарството. Ги купи за миг…
Свирчињата престанаа. Само аплауз и зборови за поддршка. И така целиот концерт. Никој од затворениците не седеше. Сите стоеја, пееја, плачеа, врескаа, ја форсираа својата скриена болка. Го погледнав менаџерот. Не очекуваше таква емотивна реакција ниту од неговите затвореници.
Беше ден за паметење. Ден кој никој од присутните затвореници нема да го заборави. Ако има некој меѓу нив на кој дотогаш не му се допаднаа Toma Zdravkovi ć и неговите песни, после овој концерт сигурно го сакал. Со неговите песни Тома ги допре нивните срца, стави мелем на раните, даде надеж и утеха…
Тој мораше да оди на бис неколку пати и којзнае колку долго ќе трае тој затворски концерт, ако менаџерот конечно не интервенираше и речеше дека е доволно. Впрочем требаше да се смират…
И Том ќе им пееше сè додека бараат. Едноставно не можеше да каже не…
Се заљубивме после концертот.
– Го виде ли Роки, каква публика е ова? До болка – возбудено рече Том.
Иако уморен, истата вечер настапи во друг град, а за Ваљево разговаравме само доцна вечер… До зори…
И не беше првата или последната зора што се разбудивме…
Еве, ова е една од приказните за Toma Zdravkovi ć, што никогаш не сум ја кажал ниту напишал за весникот.
Многумина напишале книги за него, па дури и за оние кои никогаш не го запознале, а еве имам само приказни за него што навистина се случиле. Тоа е разликата…”
Рајко Движац, новинар
Please follow and like us: